Krajobraz księżycowy i przezwyciężanie strachu

Tongariro National Park, Nowa Zelandia 2012

Ten niewinnie wyglądający krajobraz okazał się przeogromnym sprawdzianem mojego lęku przed przestrzenią i wysokością.Jak powiedział Zygmunt Freud -Człowiek broni się przed strachem za pomocą lęku. A jak wiadomo strach ma wielkie oczy i tym razem przekonałam się  o tym na własnej skórze!

Zapowiadał się bardzo przyjemny i słoneczny dzień. Zmierzaliśmy naszym autem w kierunku jednego z pierwszych założonych na świecie parku narodowego, Tongariro, znajdującego się w centralnej części Wyspy Północnej. W granicach Parku położone są 3 aktywne wulkany: Ruapehu, Tongariro i Ngauruhoe. Zaznaczę tylko, że sylwetki tych wulkanów znane są prawie wszystkim sympatykom sagi Władca Pierścieni. Otóż Mordor to nic innego jak Narodowy Park Tongariro, a Góra Przeznaczenia to sam wulkan Ngauruhoe. 

Za cel wyznaczyliśmy sobie pokonanie 19,5-kilometrowego szlaku - Tongariro Alpine Crossing. Pogoda nam sprzyjała. Wyruszyliśmy w najbardziej malowniczy trekking Nowej Zelandii. 

szczyt aktywnego wulkanu Ruapehu, jedyny na którym obecny jest jeszcze 1 km lodowiec

Początkowo trasa wydawała się być bardzo łatwą i trochę byłam rozczarowana drewnianymi chodnikami pokrytymi matami antypoślizgowymi, biegnącymi przez ubogi w roślinność teren Parku. Myślałam, że będzie tak przez prawie cały czas. Roślinność była bardzo uboga, czasami pojawiało się coś, co przypominało zieleń trawy.

w oddali Góra Przeznaczenia czyli czynny wulkan Ngauruhoe, Nowa Zelandia 2012

W miarę jak ścieżka zaczęła się wznosić ku górze, zginęły drewniane chodniki z . Pojawił się piaszczysty, ciemny i kamienisty szlak, który zaczął powoli wić się w górę. Zrobiło się jeszcze bardziej sucho. Kamienie swoim wyglądem i strukturą przypominały koks lub zastygłe, rozżarzone żelazo.

ścieżka zaczyna powoli wić się w górę w kierunku wulkanu Ngauruhoe

Im bardziej, szlak zaczynał wić się w górę, tym mniej było roślinności, a więcej przestrzeni i więcej kamieni wulkanicznych. Pogoda dopisywała i mogliśmy podziwiać malownicze widoki tej trekkingowej trasy.

w trakcie chwili na odpoczynek ukazał się nam taki oto widok, Tongariro National Park, Nowa Zelandia 2012

Im wyżej, tym krajobraz stawał się bardziej surowy w swoim wyglądzie.

ścieżka tuż przed podnóżem Góry Przeznaczenia

Kiedy stanęliśmy (ja i mój Partner) u podnóża wulkanu Ngauruhoe (2 291 m.n.p.m), który wybuchał już 45 razy, a ostatnia jego erupcja miała miejsce 21 listopada 2012 roku.

Na szczyt krateru od północnej strony mogą się wspinać bardziej doświadczeni wspinacze, ponieważ trasa jest bardzo stroma, bez żadnych płaskich odcinków na odpoczynek. Dodatkowym utrudnieniem jest osuwający się pod stopami tuf wulkaniczny oraz silny wpływ gazów siarkowych emitowanych od strony krateru.

widok na Ngauruhoe, jesteśmy u jego podnóża, Tongariro National Park, Nowa Zelandia 2011

Zostawiamy za plecami Górę Przeznaczenia i idąc płaskim kraterem południowym dotarliśmy do grani oddzielającej dwa kratery.

wędrówka płaskim kraterem południowym zrobiła na mnie wrażenie - przestrzeń jest niesamowita

Jak powiedział pan J.R.R Tolkien - Tak to już bywa, że kiedy człowiek ucieka przed swoim strachem, może się przekonać, że zdąża jedynie skrótem na jego spotkanie.Nie zdawaliśmy sobie sprawy, że wspinaczka tą granią zajmie nam, aż tyle czasu. Było niebywale stromo i niebezpiecznie za sprawą osuwających się kamieni wulkanicznych, żwiru i piachu. 

Bliskie spotkanie z moim strachem przed przestrzenią i wysokością było tuż na wyciągnięcie ręki. Nastąpiło w tym momencie, kiedy zobaczyłam idącą na czworakach Azjatkę, która chce złapać się podłoża w chwili, gdy ześlizguje się z grani. Stanęłam i stwierdziłam, że nie pójdę dalej. Na nic zdały się przekonywania mojego Partnera, który mimo lęku przestrzeni postanowił wspiąć się stromą granią w górę - wyzwaniem był niesamowity widok pocztówkowych Jezior Szmaragdowych. On chciał je zobaczyć, ja niekoniecznie.

Chcąc schronić się przed podmuchami silnego wiatru, stanęłam za sporym głazem.Pomyślałam, że wejście jest strome, ale gorsze będzie zejście i jeśli mój Partner wejdzie, a potem nie zejdzie, to mogę tu tkwić do końca życia nie wiedząc co się z nim dzieje.

mój strach pojawił się właśnie w tamtej chwili, grań oddzielająca dwa kratery
- płaski żółty i stromy czerwono - czarny

Popłakałam trochę z bezsilności stojąc za ogromnym głazem. Zostałam sama na szlaku, nikogo nie widziałam w dole, kto by zamierzał się wspinać w przeciągu kolejnych 30 minut. Wiatr przybrał na sile, jakby chciał zachęć mnie, abym ruszyła jednak w górę. Ale jak? Spakowałam aparat fotograficzny do plecaka, ubrałam na siebie ciepłą bluzę, otarłam ostatnią łzę i ruszyłam po 10 minutach w górę. Nie uwierzycie, jakie było moje zdziwienie, gdy zobaczyłam za tym głazem stojącego mojego Partnera. Czekał na mnie, przeczuwając, że się zdecyduję podejść granią w górę. Uzgodniliśmy strategię podejścia. On postanowił iść przodem, ale w dużej odległości przede mną, tak aby na wypadek, kiedy zacząłby się osuwać na mało stabilnym tufie wulkanicznym, nie zahaczyć o mnie. Otrzymałam polecenie, aby nie rozglądać się po bokach, ani pod żadnym pozorem nie obracać się w tył.

najwyższy punkt na Tongariro Alpine Crossing

Po pokonaniu ostrej grani docieramy do najwyższego punktu na Tongariro Alpine Crossing (1 886 m.n.p.m), nie mam ochoty nawet spojrzeć w bok, gdzie dopiero później zauważam, że po mojej prawej stronie znajdują się czerwono pomarańczowe skały. To ogromna przepaść w ziemi o różnorodnych kształtach naprawdę wzbudza respekt - to Krater Czerwony, który charakteryzuje się przykuwającym wzrok kolorem czerwono-czarno-pomarańczowym.

ta ogromna przepaść, to Krater Czerwony na trasie Tongariro Alpine Crossing

Nieśmiało podchodzę do otworu krateru, ale jest to wystarczająco bezpieczna odległość, aby czasami się nie poślizgnąć i nie zlecieć w tą przepaść. Czas ruszyć w kierunku Jezior Szmaragdowych! Te Jeziora znajdują się za kolejnym szczytem, dochodzę do niego i stwierdzam, że ani nie zajdę, ani nie wejdę na szczyt z powrotem. Odmawiam zejścia w stronę Szmaragdowych Jezior. Widzę kątem oka z góry ich szmaragdową toń. Jak dobrze, że pogoda dopisała w tym dniu!

kolejna atrakcja Tongariro Alpine Crossing, znajduje się tuż za tym szczytem,
schodząc bardzo stromą ścieżką w dół - to Szmaragdowe Jeziora

Te jeziorka to nic innego jak trzy kratery wypełnione wodą o wspaniałym zielonym kolorze, które swoją barwę zawdzięczają minerałom wyługowanym z sąsiednich stref termicznych.

Jeziora Szmaragdowe, Tongariro National Park, Nowa Zelandia 2011

Ja nie dotarłam do brzegu Szmaragdowych Jezior. Tym razem kolejny strach był silniejszy od tego poprzedniego.

Ciekawa jestem czy Wy też macie swoje strachy?