Narty biegowe – Bukowina Tatrzańska

Miał być wypad w Alpy – stanęło na polskich Tatrach z małym przerywnikiem w Słowacji, ale oczywiście szlachetne zdrowie nikt się nie dowie jako smakujesz aż się zepsujesz. Zepsuło się, ale zanim nawaliło, kilka istotnych faktów bez których nie byłoby całej wyprawy i przygody z biegówkami.

Po pierwsze gwiazdka lub gwiazdorek w tym roku był wyjątkowo szczodry, bo pod zieloną choinką znalazły się piękne nowiutkie buty i kijki do nart biegowych.

Bakcyl dziergania odżył już w październiku 2012, kiedy to zrobiłam na drutach piękny czarny komin, zawijany na 2 razy wokół szyi. Na  okoliczność zimowego szaleństwa na nartach biegowych wydziergałam golf w czterech kolorach.

Bukowina Tatrzańska mnie zauroczyła – sypnęło śniegiem, codziennie przybywało nowego bialutkiego puchu, hotel w którym się zatrzymaliśmy położony jest na wysokim wierchu, z okien rozpościerał się widok na szczyty tatrzańskie między innymi na Rysy i stąd pewnie nazwa Hotelu. Śniadania hotelowe kojarzyły się nam z epoką późnego Gierka, ale przecież nie samym chlebem człowiek żyje. Najważniejszy był spokój i cisza i te cudowne widoki na panoramę Tatr i śnieg, śnieg, śnieg - biało ...

Miało być o bieganiu na nartach – cóż w Tatrach nie za wiele jest takich miejsc – bardziej się dba o narciarzy zjazdowych. Pozostało nam bieganie Doliną Chochołowską. Wyprawa w poszukiwaniu tras biegowych do Ośrodka Biathlonowego w Kirach/ Kościelisku okazała się stratą czasu, bo tor był nieprzygotowany. Podobno lada dzień miały zostać wytyczone trasy biegowe – bo od niedawna spadł śnieg i nie było w związku z tym warunków pogodowych – tak zapewniał nas Kierownik tego Ośrodka.

Z Bukowiny Tatrzańskiej na Słowację jest bardzo blisko, dlatego pojechaliśmy do sąsiadów, a tam piękne słońce, mniej ludzi, ośnieżone stoki, śnieg, trasy biegowe – zimowy raj dla narciarzy.

Czasami i raj przestaje być prawdziwym edenem, kiedy dopada choroba, która zwala z nóg i rozkłady pozostałą część wyjazdu – co prawda za oknami przybywało pięknego śniegu z godziny na godzinę, ale to nie cieszy, kiedy trzeba walczyć z chorobą jednego z uczestników wyprawy, a do najbliższej apteki jest 2 km drogi w jedną stronę. Kochani wszystko piechotą – 2 wizyty w aptece, Marzenka wie, jak bardzo się starałam i jak szybko przebierałam nóżkami, pokonując wysokie zaspy białego śniegu.

Szczęście w nieszczęściu, bo zaczęłam dziergać piękny sweter, z warkoczami i guzkami, cieplutki w sam raz na chłodne dni i mroźne dni.

Efekty możecie zobaczyć sami. Przepis na sweter udostępnię zainteresowanym.